γράφει η Βαγγελιώ Μπλατσούκα, δασκάλα ειδικής αγωγής
Κάμερες στα σχολεία;;; Κάμερες, κάμερες, κάμερες παντού… Γιατί το ζήτημα με τις κάμερες δημιούργησε τόσο μεγάλη συζήτηση και αναταραχή; Γιατί δίχασε γονείς και εκπαιδευτικούς; Αφού στην πράξη μιλάμε για πολύ λίγες μέρες παρουσίας στην τάξη, είμαστε στο τέλος της σχολικής χρονιάς και έχει αποφασιστεί ότι όλα τα παιδιά θα προαχθούν με βάση την πρόοδο τους στα προηγούμενα τρίμηνα. Στην πραγματικότητα, σε σχέση με το παιδαγωγικό και διδακτικό του αποτέλεσμα, φαίνεται σαν ένα ασήμαντο ζήτημα. Για φανταστείτε, όμως: Δεν είναι πολύ…γαργαλιστικό; Μας δίνεται επιτέλους η δυνατότητα να παρακολουθήσουμε μια διδασκαλία (βάζω και τον εαυτό μου μέσα, σαν μητέρα).
Το πρώτο πράγμα που νιώθω είναι περιέργεια, απορία, δεν καταλαβαίνω πώς και γιατί ο δάσκαλος ανέχεται αυτό ή εκνευρίζεται με το άλλο… Πώς τα λέει έτσι και γιατί καταναλώνει τόση ώρα με τον τάδε μαθητή που φαίνεται ότι αδιαφορεί και γιατί δεν «κόβει τον αέρα» σε κείνον που μόλις πετάχτηκε και διέκοψε τη διδασκαλία. Αλλά δεν είμαι εκεί να το συζητήσω μαζί του, ούτε με τα παιδιά της τάξης μπορώ να το συζητήσω, ούτε καν με το παιδί μου, αφού παρακολουθεί από το σπίτι, δίπλα μου. Καταλήγω , επομένως , στα δικά μου συμπεράσματα, με βάση τις εμπειρίες και το συναίσθημα της στιγμής. Αν δω το δάσκαλο σε άλλο μάθημα μπορεί να μου φανεί πιο συμπαθητικός ή πιο αντιπαθητικός. Κάτι σαν ριάλιτι σόου, περίπου. Οδηγεί πουθενά αυτό; Και εν τω μεταξύ το παιδί μου ξέρει ότι τα βλέπω όλα αυτά, η σχέση η αγαπητική και μοναδική, η σχέση εμπιστοσύνης που αποτελεί βάση της διδασκαλίας, έχει διαλυθεί ήδη. Και φανταστείτε αυτό να συμβαίνει σε κάθε επάγγελμα. Να μπορεί ο καθένας να κρίνει τον άλλο βλέποντας στιγμές της δουλειάς του.
Δυστυχώς, με ευθύνη πολλών (αυτό είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης) οι γονείς είναι μακριά από ότι γίνεται μέσα στο σχολείο. Και οι αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας μεγάλες. Ο δάσκαλος όμως είναι για όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, φυλής, κοινωνικής ή οικονομικής κατάστασης. Όσοι έχετε παιδιά ξέρετε πόσο δύσκολο και άχαρο είναι να «διαβάζετε» το παιδί στο σπίτι. Ο δάσκαλος με τη γνώση και την εμπειρία του, θα κρίνει όχι μόνο το τι και πώς θα διδάξει, αλλά και ποιες σχέσεις θα αναπτύξουν οι μαθητές μεταξύ τους και με τη μάθηση. Και ο ίδιος θα κριθεί από το έργο του, την αγάπη των μαθητών του, την εκτίμηση των γονιών και τους υπεύθυνους και καταρτισμένους γι΄ αυτό παιδαγωγικούς υπεύθυνους της εκπαίδευσης με επιστημονικά-παιδαγωγικά κριτήρια. Τα οποία είναι θεσμοθετημένα και με δημοκρατικές, συλλογικές διαδικασίες μπορούμε να τα αλλάξουμε, όταν θεωρήσουμε ότι δεν ανταποκρίνονται πια τις συνθήκες.
Κάμερες παντού….Αυτό θα μας κάνει καλύτερους επαγγελματίες; Τα λάθη δεν είναι μέσα στη διαδικασία; Ειδικά στο σχολείο είναι και μέρος της διδασκαλίας και της μάθησης. Ας μη φαγωθούμε μεταξύ μας για άλλη μια φορά. Ας στηρίξουμε το δημόσιο σχολείο κι ας διεκδικήσουμε καλύτερη εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικοί ενωμένοι.
