της Όλγας Καλομενίδου, Ανάδοχοι Εκπαιδευτικοί Θεσσαλονίκης
Ο Σ. ήταν 15 χρονών όταν έφτασε στην Ελλάδα. Δούλεψε τρεις μήνες στις φράουλες της Μανωλάδας. Όταν πήγε στο αφεντικό και ζήτησε τα λεφτά του, εκείνος έκανε υπολογισμούς, λογάριασε το κόστος του κρεβατιού στον αχυρώνα όπου κοιμόταν οι εργάτες, το κόστος της διατροφής για το ελάχιστο φαγητό που του έδινε, το κόστος της καθημερινής μεταφοράς πάνω στην καρότσα από και προς τη δουλειά, τα αφαίρεσε όλ’ αυτά από τα μεροκάματα του παιδιού κι έβγαλε το τελικό αποτέλεσμα. Η συνολική αμοιβή του για τους τρεις μήνες που δούλεψε ήταν 30 ευρώ.
Απ’ αυτά ο Σ. έδωσε τα 25 για εισιτήριο και με τα άλλα 5 πήρε κάτι για να φάει μέχρι να φτάσει στην Αθήνα. Έτσι κατάλαβε πως πρέπει να μάθει Ελληνικά, να πάει σχολείο και να κάνει τη ζωή του καλύτερη.
Ξεκίνησε λοιπόν από την πρώτη Λυκείου και φέτος δίνει Πανελλαδικές εξετάσεις κι ελπίζει να περάσει στο Πανεπιστήμιο και να σπουδάσει στην Ελλάδα. Μαζί μ’ αυτόν είναι ακόμη λίγα παιδιά που ξεκίνησαν να φοιτούν στο ελληνικό σχολείο τα τελευταία δυό – τρία χρόνια χωρίς να ξέρουν καθόλου τη γλώσσα του σχολείου, χωρίς να μπορούν στην αρχή να μιλήσουν και να κάνουν παρέα με τους συμμαθητές τους. Άντεξαν για μήνες τα επτάωρα σε μια τάξη που δεν καταλάβαιναν τίποτα. Και σιγά-σιγά άρχισαν να καταλαβαίνουν, να μιλάνε, να διαβάζουν και να γράφουν, να μαθαίνουν, να ελπίζουν και να ονειρεύονται. Άντεξαν ακόμη την πανδημία, την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση με ένα κινητό που πολλές φορές δεν είχε σήμα, σ’ ένα σπίτι, ένα ξενώνα ασυνόδευτων παιδιών, ένα κοντέινερ ή ένα προσφυγικό καταυλισμό όπου ο μόνος προσωπικός χώρος για διάβασμα ήταν ίσως ο ένας όροφος του διώροφου κρεβατιού τους.
Λίγο ακόμη έμεινε, ένα μήνας, δυο βδομάδες, λίγες μέρες …
Ο Σ. θα δώσει τις ίδιες πανελλαδικές εξετάσεις, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές του. Λίγα ακόμη αλλόγλωσσα παιδιά σαν κι αυτόν, μετρημένα στα δάχτυλα, θα δώσουν φέτος πανελλαδικές. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες τέλειωσαν αυτά τα παιδιά το σχολείο και προετοιμάστηκαν για πανελλαδικές ήταν παρόμοιες: όταν χρειαζόταν ν’ απλώσουν τα χαρτιά και τα βιβλία τους για να μελετήσουν, μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μόνο το κρεβάτι τους.
Η Πολιτεία έχει χρέος να φροντίζει, ώστε κανένα παιδί να μην αδικείται. Στα παιδιά που έχουν λιγότερα μέσα, να δίνει περισσότερες ευκαιρίες. Έχει θεσμοθετήσει ειδικές κατηγορίες για τα παιδιά με προβλήματα υγείας, για τους πρωταθλητές μας, για τα υπόλοιπα παιδιά με δυσκολίες στη γλώσσα, επειδή για παράδειγμα έτυχε να μεγαλώσουν στις μουσουλμανικές οικογένειές τους της Θράκης με μητρική τους γλώσσα τα Τουρκικά, ή επειδή έτυχε να μεγαλώσουν στη Γερμανία ως παιδιά Ελλήνων μεταναστών. Κι όπως έχουμε φροντίσει γι αυτά τα παιδιά, έτσι το δίχως άλλο θα πρέπει να φροντίσουμε, ώστε κανένα παιδί να μην αδικηθεί παραπάνω. Είναι δίκαιο να ενταχθούν στις ειδικές κατηγορίες και τα αλλόγλωσσα παιδιά που τελειώνουν τα Ελληνικά Λύκεια.
Η συμπερίληψη και των αλλόγλωσσων προσφύγων μαθητών μας στις ειδικές κατηγορίες των Πανελλαδικών εξετάσεων δεν είναι χάρη. Είναι η αναγκαία αντισταθμιστική κίνηση που απαιτείται, για να γίνει κάπως πιο “ισότιμη” η συμμετοχή τους σ’ αυτές τις εξετάσεις. Για να μπορέσουν να συνεχίζουν να πιστεύουν, πως αξίζει να προσπαθούν να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη.
Έχουμε την πεποίθηση πως η Πολιτεία μόνο εκ παραδρομής δεν έχει προβεί στις ανάλογες ενέργειες κι ότι σύντομα θα διορθωθεί αυτή η παράλειψη. Τόσο σύντομα μάλιστα που κι ο Σ. να βρεθεί φέτος από τις φράουλες της Μανωλάδας σ’ ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα της χώρας μας.
Εμείς οι δάσκαλοί του ξέρουμε ότι το αξίζει, όπως το αξίζουν κι όλα τα παιδιά που τόσο σκληρά προσπάθησαν παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες, που έπρεπε να αντιμετωπίσουν.
