Των Δημήτρη Βασιλούδη, Έλενας Στολάκη & Άρτεμις Στυλιανού
Εκπαιδευτικοί στο Αλληλέγγυο Σχολείο Ετεροτοπίας
Προσπαθήσαμε πολύ να συμπυκνώσουμε όσα ειπώθηκαν, ακούσαμε πολύ περισσότερα που δεν χωρούσαν σε λίγες γραμμές… Είδαμε τους “κλασικούς” ρόλους των μελών της σχολικής κοινότητας να μεταλλάσσονται, πολλές φορές να γίνονται ακόμα και διττοί.
Όσοι μας μίλησαν δεν αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις, είναι οι άνθρωποι δίπλα μας, είναι οι φίλοι μας, είναι οι μαθητές μας, είμαστε εμείς. Οι άνθρωποι υπέδειξαν μια κατάσταση που αναμφίβολα αποτελεί κανονικότητα και δεν μπορεί παρά να μας κινητοποιήσει για να την αλλάξουμε.
Λένα – Μητέρα παιδιών Β΄ και Δ΄ Δημοτικού.
‘’…Είμαι μητέρα δύο κοριτσιών Β’ και Δ’ δημοτικού. Η μικρή ξεκίνησε το δημοτικό πέρσι και από τον Μάρτιο κλήθηκε να παρακολουθεί διαδικτυακά. Ως ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες φοβόμουν μην αισθανθεί εκτεθειμένη, καθότι είχε και η ίδια επίγνωση της δυσκολίας της. Ήταν ήδη πολύ πίσω όταν τα υπόλοιπα παιδιά είχαν κατακτήσει, ως ένα βαθμό, τη γραφή και την ανάγνωση.
Η κατάσταση αυτή με οδήγησε να αναλάβω τον άτυπο ρόλο δασκάλας παραδίδοντας και εξηγώντας εκ νέου το μάθημα. Τα μαθήματα με τη δασκάλα ειδικής αγωγής, που για 3 μήνες αναγκαστικά σταμάτησαν, συνεχίστηκαν από Μάιο μέχρι τέλη Ιουλίου.
Τα παιδιά αυτά ανυπομονούσαν να κάνουν καινούργιους φίλους. Μέχρι σήμερα, όμως, δεν έχουν βιώσει εμπειρίες μέσα στο σχολείο. Γι’ αυτό, δε βρίσκω τίποτα θετικό στην τηλεκπαίδευση… Δεν είναι εύκολο να πείσεις δύο παιδιά γεμάτα ενέργεια να σταθούν τόσες ώρες μπροστά σε μία οθόνη.
Υπάρχει άγχος για την επόμενη χρονιά. Φοβάμαι μήπως η μετάβαση δυσκολέψει τη μικρή, κρίνοντας από την άρνηση της απέναντι στην τηλεκπαίδευση. Για τη μεγάλη μου κόρη, που βίωσε 2 σχολικές χρονιές εκτός πανδημίας, είμαι πιο αισιόδοξη.
Τη νέα χρονιά θα πρέπει να υπάρξει καλή συνεργασία μεταξύ γονέων, εκπαιδευτικών και μαθητών. Θεωρώ την πρόσληψη δασκάλων ειδικής αγωγής αναγκαία, αν και δεν είμαι αισιόδοξη επ’ αυτού… ‘’
Χαρά – Μαθήτρια Β’ Γυμνασίου
‘’…Δεν με ενόχλησε που δεν πήγαινα σχολείο. Αρχικά, δεν μου αρέσει να ξυπνάω τόσο νωρίς, επιπλέον με τους συμμαθητές μου δεν έχω ιδιαίτερες σχέσεις, διότι νιώθω πως υπάρχει χάσμα ωριμότητας… Κινδύνευσα να κοπώ από απουσίες, καθώς ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρωθώ στο διαδικτυακό μάθημα. Πολλά παιδιά δεν παρακολουθούν καθόλου.
Νιώθω ότι δεν μαθαίνω. Στους καθηγητές δεν δόθηκε κατάλληλη κατάρτιση πριν χειριστούν την πλατφόρμα διδασκαλίας… Κάθε φορά που επιστρέφουμε στο σχολείο για μικρό διάστημα μας φορτώνουν με ένα σωρό διαγωνίσματα, που είναι δύσκολο να ανταπεξέλθουμε.
Τη χρονιά αυτή υπέφερα από ημικρανίες. Υπήρξαν φορές που δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το μάθημα γιατί μου προκαλούσε ζαλάδα και ανυπόφορο πονοκέφαλο. Την περίοδο που εγώ και η οικογένειά μου νοσήσαμε από κορονοϊό δεν υπήρχε καμία κατανόηση για την δυσκολία μου να εκτεθώ μπροστά στην οθόνη λόγω της αδιαθεσίας.
Η επιστροφή στο σχολείο τη νέα χρονιά μου φαίνεται βουνό… ‘’
Γιώργος – Μαθητής Γ΄ Λυκείου
‘’…Πέρασα τις δύο τελευταίες χρονιές πάνω από ένα κινητό. Σαφώς, επειδή παρακολουθούσε μαθήματα και ο αδερφός μου, είχαμε προβλήματα σύνδεσης… Δεν μας χορηγήθηκε από το κράτος το voucher των 200 ευρώ για αγορά laptop, παρότι πληρούσαμε τα κριτήρια, κάτι που δεν αιτιολογήθηκε. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισαν πολλά παιδιά.
Αντιμετώπισα πρόβλημα με τις απουσίες. Ήταν κάτι πιεστικό, αφού παράλληλα δούλευα. Χρειαζόταν να μπαίνω στα μαθήματα ακόμη και από τη δουλειά. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπήρχε κατανόηση.
Είχα φυσικά την ανάγκη να βλέπω τους συμμαθητές μου, να περνάμε καλά και να μοιραζόμαστε ανησυχίες. Αυτό μου λείπει από το σχολείο. Είναι από τα πρώτα στάδια κοινωνικοποίησης… Φυσικά υπήρχε και η αντίθετη άποψη πολλών μαθητών/τριών ότι η τηλεκπαίδευση μας άφηνε χρόνο για διάβασμα.
Αν με ρωτούσες αν θα επαναλάμβανα την Γ΄ Λυκείου με ανοιχτά σχολεία, θα το έκανα ευχαρίστως…’’
Μίνα – Αναπληρώτρια φιλόλογος
‘’…Κλήθηκα να αναλάβω τη στήριξη παιδιών προσφύγων και μεταναστών, εν μέσω τηλεκπαίδευσης. Φέτος είχαμε μόλις 4 μαθητές: δύο αδερφές από το Ιράν, τον ξάδερφό τους και έναν μαθητή από το Κονγκό. Για μένα ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία° ίσως τα παιδιά μου έμαθαν περισσότερα απ’ ότι εγώ σ’ αυτά….
Η οικογένεια έφτασε στην Ελλάδα αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, κυρίως για τα κορίτσια… Ο κόσμος εκεί κινδυνεύει να βρεθεί για το παραμικρό στην αγχόνη.
Ο μαθητής από το Κογκό, έφτασε ασυνόδευτος στη χώρα. Με την ενηλικίωση του, κλήθηκε να αφήσει τον ξενώνα όπου διέμενε και να εγκατασταθεί σε ένα απρόσωπο δωμάτιο, απομονωμένος. Όταν τον παρότρυνα να βγει μια βόλτα, μου εκμυστηρεύτηκε ότι συχνά αστυνομικοί ζητούν τα στοιχεία του, επομένως φοβάται να κυκλοφορήσει… Για ένα διάστημα δεν του δινόταν καν επίδομα° εκείνη το διάστημα τέθηκε ακόμη και θέμα σίτισης. Ευτυχώς, συνέδραμε ο καθηγητικός σύλλογος.
Υπήρξαν προβλήματα στη διδακτική διαδικασία. Δυστυχώς, ο γραπτός λόγος μπορούσε να εξεταστεί μόνο μέσω chat. Όλα τα παιδιά συνδέονταν μέσω κινητού τηλεφώνου λόγω έλλειψης υπολογιστή. Η σύνδεση ήταν κακή, καθώς δεν υπήρχε πρόσβαση σε WiFi. Υπήρξε περίπτωση μαθητή που δεν διέθετε καθόλου ίντερνετ και η ανάγκη αυτή καλύφθηκε από το διδακτικό προσωπικό. Σκεφτείτε πόσο παράδοξο είναι να επιβάλλεται σε αιτούντες άσυλο τηλεκπαίδευση και να μην υπάρχει μέριμνα έστω για σύνδεση στο ιντερνετ.
Με το άνοιγμα των σχολείων, είδαμε πως η διά ζώσης επικοινωνία βελτιώνει την ψυχολογία των παιδιών. Θεμελιώθηκε η εμπιστοσύνη και σιγά σιγά τα παιδιά ανοίχτηκαν και μοιράστηκαν τα βιώματά τους… Μέσα από το σχολείο, άλλωστε, διευκολύνεται και η ένταξή τους…
Φέτος, αισίως, δύο παιδιά θα πάρουν απολυτήριο και θα συμμετέχουν στις Πανελλήνιες. Ωστόσο, με μόλις δύο ή τρία χρόνια στη χώρα, θα έπρεπε να χαίρουν διαφορετικής αντιμετώπισης στις εξετάσεις, για να μπορούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και αυτά τα παιδιά…’’
