της Δήμητρας Γεμενετζή – Μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εθελοντών ALBATROS Θεσσαλονίκη
Είναι σκοτάδι όταν επιστρέφει σπίτι. Άργησε πολύ, κουράστηκε αλλά ευτυχώς όλα είναι έτοιμα για την υποδοχή. Βοήθησαν πολύ και τα παιδιά με τα πανό. Αύριο ξέρει θα είναι μια δύσκολη μέρα, το ’χει ξαναζήσει, όμως δεν ηρεμεί. Το μυαλό της επιστρέφει ξανά και ξανά σε κείνες τις μέρες πριν από πέντε χρόνια.
Μπορεί να μην έζησε πόλεμο ‒μόνο από τις οθόνες και τις ειδήσεις‒ αλλά τον είδε μέσα στα μάτια των παιδιών που υποδέχτηκαν στο σχολείο της. Όλος ο τρόμος και ο φόβος ζωγραφισμένος μέσα τους . Πέρασε καιρός ν’ αλλάξει αυτό και να μείνουν μόνο οι σκιές. Χρειάστηκε να παλέψει με την άγνοια ,την προκατάληψη ακόμα και το μίσος των συμπολιτών της απέναντί τους.
«Να τους πάρετε στα σπίτια σας»
«Ας μένανε να πολεμήσουν»
«Είναι σχέδιο να μας εξισλαμίσουν»
Άλλαξαν αρκετοί, αλλά η μεγάλη ανακούφιση ήταν τα ίδια τα παιδιά. Προσαρμόστηκαν γρήγορα, κατάλαβαν, μοιράστηκαν, ένιωσαν ότι δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν. Πολλά προσφυγόπουλα συνέχισαν, σπούδασαν, βρήκαν ελπίδα, μέλλον…
Τώρα λένε, αυτός ο πόλεμος είναι δίπλα μας. Κι όμως δεν είναι ο μόνος. Ήταν και το 1999 όταν ξεκίνησαν οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της Σερβίας και του Μαυροβουνίου ο κατ’ ευφημισμό “ανθρωπιστικός πόλεμος», με χιλιάδες αμάχους νεκρούς και τραυματίες.
Η τραγωδία επαναλαμβάνεται. Πρόσφυγες, ξεριζωμός, παιδιά και γυναίκες περνούν τους τελευταίους δύο μήνες τα σύνορα. Όλες οι χώρες τους δέχονται και τους καλωσορίζουν. Αισιόδοξο αλλά…
«Τι αλλά; είσαι με τον Πούτιν;»
«Αυτοί είναι σαν και μας, λευκοί, δικοί μας άνθρωποι… »
Δεν έχει κουράγιο να το παλέψει, τουλάχιστον θα βγει σε καλό για τους πρόσφυγες. Τους ειδοποίησαν κι έρχονται αύριο οι πρώτοι μαθητές. Μίλησε στα παιδιά της , κατάλαβαν, τη βοήθησαν με χαρά. Όμως στο πίσω μέρος του μυαλού της υπάρχουν σκέψεις που την ενοχλούν: «Δηλαδή οι Σύριοι ,οι Αφγανοί δεν είναι σαν και μας; Δεν είναι πρόσφυγες πολέμων; Δεν έφυγαν για να σώσουν τη ζωή τους; Δεν είναι άδικη η διαφορετική αντιμετώπιση; » Έχει ενοχές που τα σκέφτεται αλλά και μια άρνηση.
8.30 και η αυλή αρχίζει να αποκτά τη γνώριμη ζωντάνια της. Πολύχρωμη, πολύβουη και σήμερα λίγο περισσότερο αναστατωμένη. Στις 9 φτάνει το λεωφορείο με τα προσφυγόπουλα. Κατεβαίνουν ,τα κοιτάζει στα μάτια όπως και τότε. Ο ίδιος ο φόβος και ο τρόμος του πολέμου. Τρέχει και πιάνει από το χέρι τα πρώτα δυο. Σε λίγο όλα τα παιδιά δίνουν τα χέρια τους. Μπαίνουν μαζί να γνωρίσουν τις τάξεις . Δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα αλλά δεν χρειάζεται. Είναι παιδιά και έχουν περάσει πολλά.
Και η ίδια χαμογελάει σχεδόν ευτυχισμένη. Όλα ξεκαθάρισαν. Ούτε δεύτερες σκέψεις, ούτε αμφιβολίες. Απλά και μόνο κανένας πόλεμος ποτέ.
